16 marca mała grupka Chrobrzaków licząca osiemnaście osób, wraz z panią profesor Fogiel i panią profesor Karzewnik, wybrała się do Anglii. Po drodze zgarnęliśmy bagaż w postaci skromnych i nad wyraz zabawnych Łodzianek. Nie ukrywam droga była długa i męcząca, ale w autokarze zawsze człowiek bawi się najfajniej.

Pierwszy dzień w Anglii spędziliśmy w Londynie, wycieńczeni podróżą, a zarazem pełni euforii z podekscytowania tymże niesamowitym miejscem. Nasz ukochany przewodnik Aleks, pseudonim Bazyl, z pełną parą rozpoczął zwiedzanie. Począwszy od London Eye, przez Big Bena oraz przeróżne kościoły i katedry, aż po Pałac Buckingham - nie odpuszczaliśmy sobie niczego. Pod koniec dnia udaliśmy się do miejscowości Cheddar – miejsca naszego zakwaterowania. Zostaliśmy nieco oszukani, gdyż nie było WiFi, ale nasze zafrasowane buźki poprawiła kolacja od kochanej pani Janeczki – wyśmienitej kucharki. Te cztery noce, które tam „przespaliśmy” okazały się być bardzo wesołe.

Kolejny dzień naszej wycieczki spędziliśmy w angielskiej szkole, w małej mieścinie położonej niedaleko Bath. Uroczo minął nam czas z brytyjskimi uczniami. Potem udaliśmy się do samego Bath. Następnego dnia zwiedziliśmy Bristol. Nie obeszło się bez udania się do Primark’u gdzie każdy się niesamowicie obkupił :D Dnia kolejnego miejscem docelowym było Cardiff, gdzie chyba najlepszym postojem był stadion narodowy The Millenium Stadium. Czarujący przewodnik zaszczycił nas tam dowcipem i wybitną grą aktorską, wydając z siebie doskonałe zawodzenie mewy. Ostatni nocleg spędziliśmy w miejscowości Margate, gdzie zaskoczyły nas świetne warunki. Zakwaterowanie poprzedziliśmy odwiedzeniem magicznego Stonehenge, gdzie wiatr chciał nas zdmuchnąć, ale i tak było to warte zobaczenia. Ostatniego dnia powtórnie zagościliśmy w Londynie. Zwiedziliśmy to, czego nie zdążyliśmy pierwszego dnia zobaczyć i na koniec dostaliśmy czas wolny na zakupy na Oxford Street. Na zwieńczenie całej wycieczki dwie koleżanki z Łodzi pozwoliły nam się uśmiać, gdyż można by rzec, zgubiły się, a my jak gdyby nigdy nic udaliśmy się do autokaru gdzie na nie zaczekaliśmy. Nikt z nas nie chciał wracać do Polski, ale nie mieliśmy odwagi zostać, za to te dwie szalone Łodzianki po prostu zostały.  Droga powrotna minęła zbyt szybko, może, dlatego, że wszyscy odsypali cały tydzień.

Wyjazd trwał zdecydowanie zbyt krótko. Chyba każdy z uczestników wyjazdu twierdzi tak samo. Jak to się mówi „wszystko, co dobre, szybko się kończy”, sad but true. Anglio, będziemy tęsknić i z pewnością jeszcze kiedyś wrócimy!

Na koniec jeszcze gorące podziękowania dla pani Fogiel i pani Karzewnik, że wytrwały z nami, choć bywaliśmy nieznośni, Bazylowi przewodnikowi – spisał się o niebo lepiej niż rok temu w Paryżu i okazał się zabawnym gostkiem – a także całej grupie za wspaniały czas spędzony razem. Byliście świetni, dzięki.

Karolina „Sobieski” Sobieraj